Turystyka

Celem przyjazdów turystycznych do tego regionu jest zarów­no motyw poznawczy, jak i handlowy (turystyka biznesowa), w mniejszym stopniu ruch turystyczny ma tu charakter wyłącznie wypoczynkowy. Do regionu Azji Południowo- -Wschodniej przybywa rocznie około 30 min cudzoziemskich turystów, którzy odwiedzają głównie: Malezję, Hongkong, Tajlandię, Taiwan, Singapur, Makau i Filipiny. Wśród przy­jezdnych dominują mieszkańcy Azji, zwłaszcza Japończycy, na drugim miejscu znajdują się Europejczycy (Anglicy, Francuzi, Niemcy), a dalej mieszkańcy Stanów Zjednoczo­nych i Australii. Region ten, po odbudowaniu krajów znisz­czonych w działaniach wojennych, jakie toczyły się tu przez kilkadziesiąt lat, ma dużą szansę na dynamiczny rozwój _; turystyki.

Budowa wysokogórskich stacji narciarskich znacznie wydłużyła sezon uprawiania sportów zimowych i spowodowała, że każdego roku przybywa w Alpy kilkadziesiąt milionów turystów, pochodzących głównie z kra­jów Europy. Region alpejski, podobnie jak i śródziemnomorski, obejmuje terytoria kilku państw. Turystyczny region Alp rozciąga się na terytoriach: Francji, Włoch, Szwajcarii, Liech­tensteinu, Niemiec, Austrii i Słowenii, co w niewielkim tylko stopniu utrudnia jego turystyczne użytkowanie. Znacznie młodsze są pozostałe wielkie regiony turystyki międzynarodowej na świecie.

Delimitacja regionów turystycznych w skali całe­go świata jest przedsięwzięciem trudnym i złożonym, głównie ze względu na konieczność zastosowania różnorodnych kryte­riów. Światowa Organizacja Turystyki (WTO — World Tourism Organization), przyjmując analizę ruchu turystycz­nego, wydzieliła sześć makroregionów turystycznych, w ramach których wyznaczono dwanaście subregionów. Największym regionem ze względu na skalę ruchu turys­tycznego jest Europa, na obszarze której wyznaczono cztery subregiony: wschodni, północny, południowy i zachodni. Drugim makroregionem jest Ameryka, obejmująca oba kon­tynenty. Dzieli się on na trzy subregiony: Ameryka Północna, Ameryka Środkowa i Południowa oraz Karaiby. Kolejnym makroregionem jest Azja Wschodnia i obszar Pacyfiku, łącznie z kontynentem Australii.

Walory antropoge­niczne Karpat związane są głównie z folklorem i kulturą ludową choć nie brak tu również zabytkowych obiektów zarówno świeckich, jak i kościelnych. Zagospodarowanie turystyczne Karpat jest silnie zróżnicowane, najlepiej jest ono rozwinięte w części zachodniej oraz w Tatrach, znacznie słabiej na obszarze położonym na wschód od doliny Popradu. Karpaty to największy i najbardziej zróżnicowany region górski Polski, który masowo odwiedzany jest zarówno latem, jak i zimą. Dotyczy to zwłaszcza regionów węzłowych Zakopanego i Wisły. Region turystyczny Karpat dzieli się na dziewięć rejonów (podregionów) odpowiadających głównym
jednostkom fizyczno-geograficznym. Są to: Beskid Śląski, Beskid Żywiecki, Mały i Makowski, Podhale, Orawa, Spisz i Pieniny, Tatry, Gorce i Beskid Wyspowy, Beskid Sądecki, Beskid Niski, Bieszczady oraz Pogórze Karpackie.

Karpaty należą do młodych gór wypiętrzonych w orogenezie alpejskiej, co rzutuje na ich młody, o żywej rzeźbie krajobraz. Są to góry silnie zróżnicowane pod względem wysokości, co znajduje odbicie w warunkach klimatycznych. Najwyższa część polskich Karpat — Tatry — ma krajobraz typowo alpejski z licznymi śladami zlodowacenia, głęboko wciętymi dolinami, jeziorami polodowcowymi i morenami. Znaczna część regionu jest silnie zalesiona, a w dolinach niektórych rzek (np. Popradu) wy­stępują źródła mineralne, które dały początek rozwojowi uzdrowisk. Walory przyrodnicze Karpat objęte zostały ochroną prawną. Znajduje się tu sześć parków narodowych (Babiogór­ski, Gorczański, Tatrzański, Pieniński, Magurski i Bieszcza­dzki) oraz kilka parków krajobrazowych.

Stan zagospodarowania turystycznego powoduje, że region Sudetów stal się jednym z najintensywniej od­wiedzanych przez turystów. Region turystyczny Sudetów ze względu na zróżnicowanie przyrodnicze dzieli się na sześć rejonów (podregionów). Są to: Kotlina Jeleniogórska i Kar­konosze, Góry Izerskie, Góry Kamienne i Wałbrzyskie, Góry Sowie, Ziemia Kłodzka oraz najmniejszy rejon — Góry Opawskie. Znacznie większym obszarowo jest turystyczny region Karpat, który obejmuje znajdujący się w granicach Polski fragment wielkiego fałdowego górotworu Karpat.

Walorem przyrodniczym tego regionu jest krajobraz polodowcowy, który odznacza się przebiegiem pasma wzgórz morenowych wyznaczających zasięg zlodowacenia stadiału pomorskiego, z najwyższym wzniesieniem w Polsce północnej — Wieżycą (329 m n.p.m.), liczne jeziora, które zwłaszcza we wschodniej części regionu mają charakter rynnowy, oraz wielkie równiny piaszczyste — sandry, porośnięte wielkimi kompleksami lasów (Bory Tucholskie i Iławskie, Puszcza Drawska i Gorzowska). Lesistość tego obszaru należy do największych w Polsce (ponad 35%) i jest tu ważnym walorem turystycznym. Region ten posiada również znaczące walory antropogeniczne, wśród których na szczególne wyróżnienie zasługuje Kaszubski Park Etnograficzny we Wdzydzach Kiszewskich oraz pozostałości umocnień tzw. Wału Pomorskiego z II wojny światowej.

Regiony węzłowe związane są z wykształceniem w przestrzeni turystycznej wyraźnego rdzenia osadniczego, który będąc centrum rozrządowym ruchu turystycznego, or­ganizuje wokół otaczającą przestrzeń, podporządkowując ją sobie funkcjonalnie. Turystyczne regiony węzłowe powstają w różnych warunkach środowiskowych, najczęściej jednak związane są ze środowiskiem górskim czy pojeziernym, które często determinuje kształt przestrzenny regionu (kotlina górska, gęsta sieć jezior itp.). Przykładami turystycznych regionów węzłowych w Polsce może być region Zakopanego w środowis­ku górskim czy region Augustowa w środowisku pojeziernym.

Turystyczne regiony peryferyjne powstają na obszarach 0  dużej atrakcyjności walorów przyrodniczych i są nastawione na wypoczynek oraz turystykę długookresową, związaną najczęściej z urlopami i wakacjami. Regiony peryferyjne konkurują ze sobą zarówno walorami przyrodniczymi, jak antropogenicznymi, a zwłaszcza ich unikatowością, w tym także walorami zdrowotnymi (uzdrowiska). Zaspokajają one potrzeby masowej turystyki, co powoduje, że na tych obszarach działalność turystyczna staje się wiodącą funkcją społeczno- -ekonomiczną.